دریای عمان

دریای عمان با شكل مثلثی بین كشورهای ایران، عمان و پاكستان قرار دارد. حداكثر طول آن از شمال غرب تا جنوب شرق ٩٥٠ كیلومتر و حداكثر پهنای آن از شمال شرق به جنوب غرب حدود ٣٤٠ كیلومتر است. این حوضه كوچك اقیانوسی، باقیمانده یك اقیانوس وسیع قدیمی به نام نئوتتیس است كه به علت برخورد ورقه عربی به اورازیا كوچك شده است. این برخورد، یك گوه برافزایشی در مكران (شمال دریای عمان) را آفریده است و مهاجرت، چرخش و برخورد ریزقاره‌های بین ورقه‌های عربی و اورازیا را باعث شده است. این گوه بر افزایشی از نزدیكی كراچی، در پاكستان شروع و تا تنگه هرمز امتداد می‌یابد. دریای ژرف عمان، از راه تنگه هرمز به خلیج فارس كه یك دریای اپی‌كانتیننتال كم ژرفا است، متصل می‌شود. حوضه دریای عمان، در بخش جنوب‌شرقی به پشته مورِی با طول ٤٢٠ كیلومتر و پهنای ٢٠ تا٥٠ كیلومتر و روند شمال شرقی منتهی می‌شود. در شرق پشته موری، مخروط ایندوس وجود دارد كه در اثر انباشت رسوبات رود ایندوس ایجاد شده است. در مركز حوضه، یك خیز قاره‌ای باریك و یك پهنه ژرف وسیع وجود دارد. پهنه ژرف دریای عمان بیش از 3400 متر ژرفا دارد. این پهنه در واقع بخشی از ورقه عربی است كه از شمال به گوه برافزایشی مكران و از جنوب به پشته مورِی محدود می‌شود. پهنه ژرف خلیج عمان، به علت همگرایی پشته موری و گوه برافزایشی مكران در شرق باریك می‌شود.

یكی از مشخصات دریای عمان در سواحل مكران وجود گلفشان‌های بسیار و دیاپیریسم شیل در آن است. فراوانی دیاپیرهای شیل از غرب به شرق و از شمال به جنوب كاسته می شود.

نقشه تكتونیكی ورقه های اورازیا، هندوستان و عربی كه محل گوه برافزایشی مكران را در جنوب ایران و پاكستان نشان می‌دهد. سه‌گوش‌های سیاه موقعیت آتشفشان‌های پلیستوسن را كه مرتبط با فرورانش ورقه عربی به زیر ورقه اورازیا هستند، نشان می‌دهند. نرخ همگرایی نشان داده شده بر حسب سانتیمتر بر سال است. فلش‌های سفید سرعت همگرایی را با اقتباس از مدل Nuvel-1 از دمت و همكاران 1990 و  فلش‌های سیاه سرعت همگرایی را با استفاده از اندازه‌گیری GPS  كه توسط وارنات و همكاران 2004 ارائه شده را نشان می‌دهد.